Άρθρα

Τα καλύτερα επιχειρήματα για το ποδήλατο

ή, “Γιατί το ποδήλατο είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε μια καλύτερη χώρα”

αναδημοσίευση από το blog  “In DIgital” – συγγραφέας Chris Pantazis:

Τους τελευταίους μήνες παρατηρώ όλο και περισσότερο κόσμο να κυκλοφορεί με το ποδήλατο στους δρόμους της Αθήνας. Φαίνεται πως σιγά σιγά διαπιστώνουμε πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι μετακίνησης εκτός από το αυτοκίνητο. Στην τελευταία βόλτα που έκανα άρχισα να καταγράφω μέσα μου γιατί το ποδήλατο είναι ίσως ο πιο γρήγορος και ανώδυνος τρόπος να γίνουμε μια καλύτερη χώρα. Και όταν λέω καλύτερη χώρα εννοώ και σε κοινωνικό άλλα και σε οικονομικό επίπεδο.

  • Το ποδήλατο είναι φθηνότερο από ένα αυτοκίνητο ή ένα μηχανάκι. Με 200-300€ μπορείς να αγοράσεις ένα καλό ποδήλατο για τις ανάγκες της πόλης. Όχι mountain άλλα City ή Trekking. Με μεγάλους τροχούς για να είναι ευκολότερη η οδήγηση. Το ποδήλατο πρέπει να είναι ελαφρύ και με καλό σκελετό. Τα ideal (ελληνική εταιρεία) συνήθως προσφέρουν έναν καλό δείκτη τιμής προς απόδοσης. Αποφεύγουμε όσο γίνεται την αγορά ποδηλάτου από το Super Market.

  • Το ποδήλατο έχει φθηνότερο κόστος συντήρησης από ένα αυτοκίνητο ή είναι ένα μηχανάκι. Γιατί δε χρειάζεται βενζίνες ούτε ακριβά ανταλλακτικά. Ούτε απαιτεί service κάθε 10,000 χλμ.

  • Το ποδήλατο δεν απαιτεί τέλη κυκλοφορίας και ασφάλιση. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον 500€ κέρδος από τέλη κυκλοφορίας και ασφάλιση.

  • Το ποδήλατο είναι ένα γρήγορο μέσο μετακίνησης. Στην αρχή οδηγείς αργά άλλα σιγά σιγά αφού παρατηρήσεις και σημειώσεις τα σημεία που χρειάζονται προσοχή τότε μπορείς να ανεβάσεις ταχύτητα. Προσωπικά κινούμαι με Μ.Ο. τα 20χλμ/ω. Όσο περίπου κινείται και το Τραμ. Είναι επίσης πιο γρήγορο από ένα αυτοκίνητο σε ώρες αιχμής. Σαφώς δεν είναι πιο γρήγορο από ένα μηχανάκι, άλλα σίγουρα είναι πιο γρήγορο από το να πηγαίνεις με τα πόδια.

  • Το ποδήλατο προσφέρει μόνιμη ευεξία και αισιοδοξία και μάλιστα δωρεάν. Είναι αλήθεια και δε χρειάζεται να παραθέσω καμία επιστημονική δημοσίευση. Άμεσα αποτελέσματα που διαρκούν. Μια γερή βόλτα στην αρχή της βδομάδας σου δίνουν θετική ενέργεια για τις υπόλοιπες μέρες. Πόσο μάλλον όταν κάνεις ποδήλατο κάθε μέρα ή μέρα παρά μέρα.

  • Το ποδήλατο έχει πλάκα. Γιατί σου βγάζει μια παιδικότητα. Σου θυμίζει τις μέρες που ήσουν παιδί και τα προβλήματα ήταν μακριά. Το ποδήλατο πραγματικά είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου.

  • Το ποδήλατο είναι ασφαλές. Όσοι λένε ότι φοβούνται στην Αθήνα να οδηγήσουν ποδήλατο, απλά ψάχνουν δικαιολογίες για να μην το κάνουν. Το ποδήλατο δεν είναι λιγότερο ασφαλές από ένα μηχανάκι ούτε λιγότερο ασφαλές από το να κυκλοφορείς πεζός. Φέρτε μου έρευνες που να αποδεικνύουν το αντίθετο. Στην Αθήνα ο βλαμμένος κάγκουρας οδηγός θα σε πετύχει είτε είσαι σε ποδήλατο είτε σε μηχανάκι είτε σε ελικόπτερο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση βοηθάει πολύ (πολύ όμως λέμε) ένα κράνος με έντονο χρωματισμό και “φανταχτερά” ρούχα για μετά το απόγευμα καθώς και τα σχετικά φώτα και ανακλαστήρες. Έχω παρατηρήσει ότι όταν φέρω τον απαιτούμενο εξοπλισμό οι οδηγοί με σέβονται περισσότερο.

  • Το ποδήλατο μας κάνει πιο κοινωνικούς. Σίγουρα και στο αυτοκίνητο μπορείς να κάνεις ένα σορό γνωριμίες επί της Κηφισίας περιμένοντας στην κίνηση άλλα με το ποδήλατο βλέπεις αλλιώς τον κόσμο. Παρατηρείς το περιβάλλον, μυρίζεις τα φαγητά που φτιάχνουν οι μανάδες στις γειτονιές, ανταλλάσσεις χαιρετισμούς με άλλους ποδηλάτες. Κατεβαίνεις σε ποδηλατοπορίες. Η ζωή είναι αλλιώς και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις.

  • Το ποδήλατο είναι φιλικό προς το περιβάλλον, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

  • Το ποδήλατο κάνει καλό στην υγεία. Οι καρδιαγγειακές παθήσεις είναι η κυριότερη αιτία θανάτου στο δυτικό κόσμο. Και ποια είναι η λύση; Υγιεινή διατροφή και άθληση. Ακόμα και αν δεν κάνεις υγιεινή διατροφή, αν αποφασίσεις να ασχοληθείς με το ποδήλατο σιγά σιγά θα το κάνεις. Το ένα θα φέρει το άλλο και σε λίγους μήνες θα είσαι υγιέστερος.

Συνεπώς το ποδήλατο είναι:

  1. Οικονομικό

  2. Ασφαλές

  3. Γρήγορο

  4. Πράσινο

  5. Ψυχοθεραπευτικό

  6. Υγιεινό

(Α) Οικονομικό

Έχοντας ήδη γλιτώσει 200-300€ μηνιαίως από τις βενζίνες και άλλα τόσα από τα ασφάλιστρα και τα τέλη κυκλοφορίας μας βοηθάει να σκεφτόμαστε λιγότερο τα οικονομικά μας προβλήματα. Έτσι αντί να σπαταλάμε χρόνο για να σκεφτόμαστε για το πως θα εξοικονομήσουμε 50€ για τη μπάρμπι-λαμπάδα της βαφτιστήρας μας θα αφιερώνουμε το χρόνο μας να κάνουμε θετικές και δημιουργικές σκέψεις. Οι δημιουργικές σκέψεις είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

(Β) Ασφαλές

Περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους σημαίνει λιγότερα αυτοκίνητα. Λιγότερα αυτοκίνητα σημαίνει λιγότερα ατυχήματα. Λιγότερα ατυχήματα σημαίνει λιγότερα λεφτά για το κράτος σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Λιγότερα λεφτά για το κράτος σε Νοσοκομειακή περίθαλψη σημαίνει περισσότερη οικονομία. Η οικονομία είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

Λιγότερες ώρες στο νοσοκομείο σημαίνει επίσης περισσότερος χρόνος για δουλειά και συνδυάζοντας με το (Α) σημαίνει περισσότερος χρόνος για δημιουργική εργασία. Δημιουργική εργασία είναι κάτι που λείπει επίσης από αυτήν τη χώρα.

Λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους σημαίνει λιγότερα ατυχήματα. Λιγότερα ατυχήματα σημαίνει χαμηλότερα ασφάλιστρα. Έτσι βοηθάει ακόμα και αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν ποδήλατο άλλα μπορούν να οδηγούν αυτοκίνητο (π.χ. ΑΜΕΑ)  να κάνουν αποταμίευση. Η αποταμίευση είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

(Γ) Γρήγορο

Περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους σημαίνει λιγότερη κίνηση. Λιγότερη κίνηση σημαίνει ταχύτερες συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων άλλα και των εταιρειών μεταξύ τους. Ταχύτερες συναλλαγές σημαίνει ταχύτερη διεκπεραίωση των έργων. Η ταχύτερη διεκπεραίωση των έργων είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

Λιγότερη κίνηση σημαίνει επίσης ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα μέσα στην ημέρα. Έτσι δε χρειάζεται να παίρνουμε μια μέρα άδεια από τη δουλειά για να πάμε στο ΙΚΑ και μετά στην Εφορία. Έτσι θα είμαστε πιο παραγωγικοί. Οι παραγωγικότητα είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

(Δ) Πράσινο

Περισσότερα ποδήλατα σημαίνει λιγότερα αυτοκίνητα. Λιγότερα αυτοκίνητα σημαίνει καθαρότερη ατμόσφαιρα. Η καθαρή ατμόσφαιρα είναι κάτι που λείπει από τις μεγαλουπόλεις αυτής της χώρας.

Λιγότερα αυτοκίνητα σημαίνει λιγότεροι χώροι στάθμευσης. Λιγότεροι χώροι στάθμευσης σημαίνει ότι υπάρχει περισσότερος χώρος για πράσινο και χώρους αναψυχής. Περισσότερο πράσινο και χώροι αναψυχής είναι κάτι που λείπει από τις μεγαλουπόλεις αυτής της χώρας.

(Ε) Ψυχοθεραπευτικό

Δεν χρειάζεται επιστημονική έρευνα για να αποδείξει το αυτονόητο. Κάνοντας ποδήλατο σε περιοδική βάση εφοδιάζουμε τον εαυτό μας με μπόλικη θετική ενέργεια. Έτσι έχουμε λιγότερα νεύρα και περισσότερη αισιοδοξία. Λιγότερα νεύρα και περισσότερη αισιοδοξία είναι κάτι που λείπει από τους κατοίκους αυτής της χώρας.

Το γεγονός ότι ο μόνος λόγος να ανοίξουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου είναι για να βρίσουμε ή να μουντζώσουμε, δείχνει ότι αυτή η χώρα χρειάζεται μια γερή δόση Ντοπαμίνης. Είμαστε θερμόαιμος λαός, το γεγονός ότι προτιμούμε τον καθιστικό τρόπο ζωής επιβαρύνει την υγεία μας. Βιολογικά και ψυχικά. Ζούμε σε γρήγορους και ανταγωνιστικούς ρυθμούς και αυτό αυξάνει το στρες. Το ποδήλατο είναι το εύκολο και φθηνό γιατρικό. Αντί να δίνουμε λεφτά σε ψυχολόγους μπορούμε ναπάρουμε την οικογένεια μας και να πάμε ένα σαββατοκύριακο διακοπές και να περάσουμε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας. Το να περνάμε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

Ακόμα καλύτερα μπορούμε να μαζέψουμε λεφτά και να πάμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Πηγαίνοντας στο εξωτερικό μπορούμε να δούμε γιατί εκεί περνάν καλύτερα. Βλέποντας πως και γιατί περνάν καλύτερα οι ξένοι μπορούμε να υιοθετήσουμε κάποιες μικροσυμπεριφορές που θα μας κάνουν ακόμα καλύτερη χώρα. Για παράδειγμα να μην πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε και να διατηρούμε την πόλη μας καθαρή. Οι καθαρές πόλεις είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

(ΣΤ) Υγιεινό

Η άθληση είναι ο σίγουρος τρόπος για να ζήσεις πολύ και καλά. Προσοχή! δεν το εξασφαλίζει, αλλά αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες. Σαφώς και θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα, όμως το θέμα είναι να πεθάνουμε με το κεφάλι ψηλά ταλαιπωρώντας τους γύρω μας όσο γίνεται λιγότερο. Ένα κράτος με λιγότερους αρρώστους μπορεί να κάνει οικονομία και να ξοδεύει λιγότερα για την υγεία (ειδικά αν καταφέρει να βάλει και τους περισσότερους διευθυντές των νοσοκομείων φυλακή θα ξοδεύει ακόμα λιγότερα) . Εφόσον θα κάνει οικονομία θα μπορεί να ξοδεύει περισσότερα (π.χ.) για την παιδεία. Μια καλύτερη παιδεία είναι κάτι που λείπει από αυτήν τη χώρα.

Εν κατακλείδι

Μπορώ να συνεχίσω για πάντα αυτή τη λίστα. Όμως το νόημα είναι εύκολα κατανοητό. Αν θέλουμε να αλλάξει αυτή η χώρα θα πρέπει πρωτίστως να αλλάξουν οι κάτοικοί της. Η αρχή θα γίνει όταν αποφασίσουν να σεβαστούν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους. Μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα βλέπω μια ευκαιρία η χώρα μας να βγει κερδισμένη. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε τι κάναμε λάθος τόσα χρόνια και να το διορθώσουμε. Ας ξεκινήσουμε από τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Μια απόφαση είναι, δεν είναι τόσο δύσκολο, είμαι σίγουρος πως ο καθένας μας έχει καταφέρει να κερδίσει δυσκολότερες μάχες στη ζωή του.

Γιατί όπως έλεγε και ο Ιβάν Ίλιτς, “στο σοσιαλισμό πας μόνο με ποδήλατο”! 

Κοινωνικός Κονστρουξιονισμός: τι είναι

Σημ: Τα ακόλουθα είναι μέρος της διδακτορικής μου διατριβής. Σίγουρα δεν είναι μια ολοκληρωμένη εισαγωγή στον κοινωνικό κονστρουξιονισμό.

 

Η οντολογική οπτική του κοινωνικού κονστρουξιονισμού χρησιμοποιείται για να αναδειχθεί ο ρόλος της γλώσσας στην κατασκευή των κοινωνικών φαινομένων ως οντοτήτων της κοινωνικής πραγματικότητας και ως αντικειμένων επιστημονικής περιγραφής.

Η γλώσσα

Η γλώσσα – ο λόγος (discourse) και οι πρακτικές του (discursive practices) – είναι κοινωνικές πρακτικές, μια “μηχανή” που παράγει/συγκροτεί, τον κοινωνικό κόσμο, όπως μια μπετονιέρα παράγει τσιμέντο από άμμο, χαλίκι, κλπ και με το τσιμέντο κατασκευάζονται οικήματα και γέφυρες. Μιλάμε, συζητάμε, με τη γλώσσα μας επικοινωνούμε, δημιουργώντας αναπαραστάσεις της πραγματικότητας που δεν είναι ποτέ απλά αντανακλάσεις μιας προϋπάρχουσας πραγματικότητας, αλλά συμβάλουν στην κατασκευή της. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αυτή δεν υπάρχει. Τα φυσικά αντικείμενα, οι καρέκλες, τα ποτάμια υπάρχουν, αλλά αποκτούν την αναπαράσταση, το νόημα που τους αποδίδουμε και με το οποίο τα καταλαβαίνουμε/αναγνωρίζουμε ως καρέκλες και ποτάμια, μέσα από τη συγκρότησή τους μέσα στην γλώσσα, στην ανθρώπινη ομιλία εντός ενός ορισμένου πολιτισμού. Ο Parker (1992) αναφέρει ότι αυτά τα αντικείμενα, ως φυσικά αντικείμενα, έχουν “οντολογική υπόσταση αντικειμένων” (ontological object status), ενώ ο Harré (1979) θεωρεί ότι ανήκουν στην “πρακτική σφαίρα”. Μέσα από τις αναπαραστάσεις μπορούμε να “εν-νοήσουμε” τη χρήση τους, τη λειτουργία τους, την ωφέλειά τους, εν ολίγοις το νόημά τους για εμάς, να τα “επι-κοινωνήσουμε” μέσα στον πολιτισμό και την συγκεκριμένη κοινωνία μας, ντύνοντάς τα με “επιστημολογική υπόσταση αντικειμένων” (Parker, 1992), μέσα στην “εκφραστική σφαίρα” (Harré, 1979). Η πρόσβασή μας στην πραγματικότητα υφίσταται πάντα μέσω της γλώσσας, ως κύριο επικοινωνιακό μέσο αλληλεπίδρασης με τους άλλους ανθρώπους της κοινωνίας που ζούμε (Jørgensen & Phillips, 2002).

Ο κοινωνικός κονστρουξιονισμός παίρνει λοιπόν ως αφετηρία τη συσχέτιση, τον συντονισμό των ανθρώπων μεταξύ τους μέσω της γλώσσας. Η ανθρώπινη, κοινωνική πραγματικότητα “κατασκευάζεται κοινωνικά” μέσω των διαδικασιών της ανθρώπινης επικοινωνίας μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο κάθε φορά (von Schlippe & Schweitzer, 2008). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα αντικείμενα, έχοντας οντολογική υπόσταση, μπαίνουν στην “εκφραστική” σφαίρα της επικοινωνίας και αναπαρίστανται με τη γλώσσα, οπότε αποκτούν “επιστημολογική υπόσταση”, αλλά συγχρόνως τους αποδίδεται μια “ηθική/πολιτική υπόσταση” (Parker, 1992) μέσα σε μια κυρίαρχη κουλτούρα.

Βασικά χαρακτηριστικά

Η Burr (1995), περιγράφει τα βασικά χαρακτηριστικά του κοινωνικού κονστρουξιονισμού, ξεκινώντας από την ανάγκη για μια κριτική προσέγγιση προς τη γνώση που θεωρείται δεδομένη. Οι γνώσεις που έχουμε για τον κόσμο δεν θα πρέπει να θεωρούνται αντικειμενικές αλήθειες, “φυσική πραγματικότητα”, αλλά προϊόντα της γλώσσας, των λέξεων και των κατηγοριών που χρησιμοποιούμε για να τον περιγράψουμε, μέσα στην κοινωνική αλληλεπίδραση.

Η θέση της κοινωνικής κατασκευής παίρνει υπόψιν την ιστορική και πολιτισμική συγκεκριμενικότητα για την συγκρότηση των πρακτικών του λόγου και των κατηγοριών που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τον κόσμο, που είναι: “προϊόντα ιστορικά καθορισμένων διαδράσεων μεταξύ των ανθρώπων” (Gergen, 1985: 267).

Άρα, οι τρόποι που καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα είναι ενδεχομενικοί, με την έννοια ότι αφού προσδιορίζονται από την ιστορία και τον πολιτισμό που βρισκόμαστε, θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, και βέβαια, μπορούν να αλλάξουν, όπως και κάνουν συνεχώς. Αυτή η θέση του κοινωνικού κονστρουξιονισμού είναι αντι-ουσιοκρατική: όταν λέμε ότι ο κόσμος κατασκευάζεται κοινωνικά και δια του λόγου (discursively) εννοούμε ότι δεν έχει προδιαγεγραμμένο χαρακτήρα ούτε ότι καθορίζεται από εξωτερικές συνθήκες και οι άνθρωποι δεν φέρουν ένα σύνολο καθορισμένων και αυθεντικών χαρακτηριστικών ή “ουσιών” (Jørgensen & Phillips, 2002). Αντιθέτως, ο κόσμος, οι άνθρωποι, και κυρίως πως τους καταλαβαίνουμε έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ανά ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς, (πρέπει να) θεωρούνται προϊόντα αυτών των πολιτισμών και ιστορικών περιόδων, και εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν εκεί (Burr, 1995). Άρα οι συγκεκριμένες μορφές γνώσης για τον κόσμο μας δημιουργούνται μέσα από την κοινωνική αλληλεπίδραση, κατά την οποία κατασκευάζουμε κοινές αλήθειες και ανταγωνιζόμαστε, διαφωνώντας διαλογικά, για το τι είναι σωστό και τι λάθος.

Εδώ πέρα έρχεται η συμβολή της κριτικής ρεαλιστικής γνωσιολογικής προσέγγισης που θέτει ως αξίωμα ότι όλες οι γνώσεις και οι (επιστημονικές) δηλώσεις δεν έχουν την ίδια ηθική/πολιτική αξία ή “υπόσταση” κατά τον Parker (1992), και άρα κάποιες είναι προτιμότερες από άλλες. Η κοινωνική έρευνα που θέλει να διατείνεται ότι έρχεται από κριτική σκοπιά θα πρέπει να αποκαλύπτει την “αλήθεια” αυτών των γνώσεων για την πραγματικότητα – δηλαδή των σύγχρονα αποδεκτών τρόπων κατανόησης του κόσμου – ως κοινωνικές, ιστορικές, διαδικασίες και αλληλεπιδράσεις, και, παίρνοντας ρητά θέση, να απομακρύνεται από εναλλακτικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας καθώς προσπαθεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο για συγκεκριμένους λόγους. Η αιτία είναι ότι ορισμένες γνώσεις, μορφές δράσης και σκέψης έχουν κατασκευαστεί ως “φυσικές” και “αληθείς” με ηγεμονικό τρόπο, και άλλες ως αδιανόητες. Αλλά διαφορετικές ερμηνείες της κοινωνικής πραγματικότητας οδηγούν σε διαφορετικές κοινωνικές δράσεις που την επηρεάζουν.

Βιβλιογραφία:

Burr, V. (1995) An Introduction to Social Constructionism, London: Sage.

Edwards, D.; Ashmore, M. & Potter, J. (1995) ‘Death and Furniture: the rhetoric, politics and theology of bottom line arguments against relativism’, History of the Human Sciences, vol. 8(2), pp. 25-49.

Gergen, K. (1985) “The social constructionist movement in modern social psychology”, American Psychologist, vol. 40(3), pp. 266-275.

Harré, R. (1979) Social Being: A Theory for Social Psychology, Oxford: Blackwell.

Jørgensen, M. & Phillips, L.J. (2002) Discourse Analysis as Theory and Method, London: Sage.

Parker, I. (1992) Discourse Dynamics: Critical Analysis for Social and Individual Psychology, London: Routledge.

Potter, J. & Wetherell, M. (1987) Λόγος & Κοινωνική Ψυχολογία, Αθήνα: Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Von Schlippe, A. & Schweitzer, J. (2008) Εγχειρίδιο της Συστημικής Θεραπείας & Συμβουλευτικής, Θεσσαλονίκη: University Studio Press.

Wetherell, M. & Maybin, J. (1996) ‘The Distributed Self: A Social Constructionist Perspective, in R. Stevens (ed.) (1996) Understanding the Self, London: Sage.

Willig, C. (1999b) ‘Beyond Appearances: A critical realist approach to social constructionist work’, in D. Nightingale & J. Cromby (eds) (1999) Social Constructionist Psychology: A Critical Analysis of Theory and Practice, Buckingham: Open University Press.

Αντίο Harvey Pekar… R.I.P.

αντιγράφοντας από τα “νέα”: 

 Ο Χάρβεϋ Πίκαρ, πολυµαθής κοµίστας και ιστορικός του πολιτισµού, πέθανε το πρωί της Δευτέρας στο Κλίβελαντ. Ηταν 70 ετών. Η δουλειά του έχει συγκριθεί µε τα έργα του Μαρκ Τουέιν και του Αντον Τσέχοφ.

Ο Πίκαρ ήταν ένας πρωτοπόρος των «αντεργκράουντ» κόµικς. Στα έργα του πρόβαλλε τη φωνή και τη ζωή των καθηµερινών ανθρώπων. Αν και ήταν δύστροπος και ευέξαπτος χαρακτήρας, έγραψε για τα ταξικά ζητήµατα στις ΗΠΑ µε συµπάθεια για τους αποκλεισµένους του «αµερικανικού ονείρου». 

Η δουλειά του έχει επίσης συγκριθεί µε την « Προφορική ιστορία» του εκλιπόντος δηµοσιογράφου Σταντς Τέρκελ. «Αντίθετα από τους υπερήρωες που συνήθως κατοικούν στις σελίδες των κόµικς, ο Πίκαρ δεν µπορούσε να πηδάει πάνω από ψηλά κτίρια ούτε να κινείται ταχύτερα από µία σφαίρα. Οµως τα κόµικς του υποδείκνυαν ένα άλλο είδος ηρωισµού. Τον ηρωισµό που χρειάζεται ο απλός, καθηµερινός άνθρωπος της εργατικής τάξης για να βγάλει την ηµέρα µε άθικτη την ψυχή του – αν όχι την αξιοπρέπειά του», έγραψε η Τζοάνα Κόνορς στην εφηµερίδα Cleveland Ρlain Dealer. 

Παιδί πολωνοεβραίων µεταναστών, ο Πίκαρ είναι περισσότερο γνωστός από το αυτοβιογραφικό κόµικς Αmerican Splendor (Αµερικανικό Μεγαλείο) στο οποίο κατέγραψε µε κοµψότητα τις απροσδόκητες απολαύσεις και απογοητεύσεις της ζωής στο Κλίβελαντ (το άλµπουµ έχει τις ρίζες του στη φιλία του Πίκαρ µε τον Ρόµπερτ Κραµπ, τον σηµαντικότερο ίσως αµερικανό δηµιουργό αντεργκράουντ κόµικς, και γυρίστηκε σε ταινία το 2003). Εργαζόταν ως διοικητικός υπάλληλος σ’ ένα νοσοκοµείο και στις ελεύθερες ώρες του έγραφε επίσης για τζαζ και λογοτεχνία.

Μιλούσε απερίφραστα για πολιτικά ζητήµατα, ιδιαίτερα για την ανάρµοστη επιρροή των µεγάλων εταιρειών. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ήταν τακτικός προσκεκληµένος στην εκποµπή του Ντέιβιντ Λέτερµαν – µέχρι που έκανε το περίφηµο µειδίαµα του οικοδεσπότη του να µετατραπεί σε γκριµάτσα όταν τον αποκάλεσε «κράχτη της GΕ». Το ΝΒC ανήκε τότε στην General Εlectric και ο Πίκαρ «κόπηκε» από την εκποµπή… Είχε συνεργαστεί επίσης µε την ακτιβίστρια Χέδερ Ρόµπερσον στη συγγραφή του βιβλίου « Μacedonia», σχετικά µε τις προσπάθειες της χώρας να µην εµπλακεί στα τέλη της δεκαετίας του 1990 στις συγκρούσεις των Βαλκανίων. Εχει επίσης γράψει βιβλία για τη γενιά των Μπίτνικς και για την οργάνωση ακτιβιστών των «σίξτις» Φοιτητές για µια Δηµοκρατική Κοινωνία. 

Για τον ηθοποιό Πωλ Τζιαµάτι, ο οποίος τον υποδύθηκε στην ταινία Αmerican Splendor, «ο Πίκαρ ήταν ένα από τους πιο συµπονετικά και βαθιά ανθρώπινα πλάσµατα που έχω γνωρίσει ποτέ. Είχε έναν τεράστιο εγκέφαλο και ακόµη µεγαλύτερη ψυχή. Και ήταν ξεκαρδιστικός. Ηταν ένας µεγάλος καλλιτέχνης, ένας αληθινός αµερικανός ποιητής και δεν υπάρχει κανείς για να τον αντικαταστήσει».

Και μια νεκρολογία από τον Guardian…

R.I.P. 

 

Νέες, προσιτές τιμές στη Συμβουλευτική υποστήριξη

Με την επιστροφή από το Άμστερνταμ, 

καθώς η ψυχοκοινωνική κατάσταση και το θυμικό στον ελληνικό δημόσιο λόγο φαίνεται να γίνεται και πιο δύσκολο, 

είναι καλή στιγμή να ανακοινωθεί και από εδώ κάτι που έγινε εδώ και καιρό, αμέσως με την ανακοίνωση των μέτρων από το ΣΚΑΪ και το Ρ/Σ Βήμα 99,6 και την Ενωση Εργαζόμενων Καταναλωτών της ΓΣΕΕ, 
δηλαδή την συμμετοχή του γραφείου στην Συμμαχία κατά της Ακρίβειας και στην πρωτοβουλία Όλοι Μαζί. 

Στα πλαίσια αυτών των πρωτοβουλιών, πρσφέρουμε:

α) Δωρεάν Συμμετοχή σε ομάδα ψυχολογικής στήριξης ειδικά για ανθρώπους που επηρεάστηκαν από την οικονομική κρίση (2 ώρες, 1 φορά την εβδομάδα) 

β) Χαμηλές τιμές ατομικής συμβουλευτικής σε άτομα που διαθέτουν: 

       -ΚΑΡΤΑ ΑΝΕΡΠΑΣ

       -ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

       -ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΠΑΣΟ

       -ΚΑΡΤΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

 Τιμή 30 ευρώ (50% έκπτωση).  Πρώτη συνεδρία επαφής και γνωριμίας δωρεάν. 


Amsterdam: ταξιδάκι αύριο & παρουσίαση σε συνέδριο

από αύριο (29/9) και ως την Κυριακή 4/7 θα βρίσκομαι στο Άμστερνταμ, οπότε το γραφείο δεν θα λειτουργεί!
θα πάμε εκεί για να δούμε την πόλη και συμμετοχή στο συνέδριο:
“Researching and Applying Metaphor – Metaphor and Domains of Discourse” που διοργανώνει η σχολή Επικοινωνίας και Γλωσσών του Πανεπιστημίου εκεί.
Το συνέδριο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του, αφορά την έρευνα για την χρήση της γλωσσικής μεταφοράς σε διάφορα πεδία του λόγου.
Η εισήγηση που θα παρουσιάσω εκεί, μέρος της ερμηνευτικής ανάλυσης του διδακτορικού μου, αφορά τη χρήση των μεταφορών του βιασμού και των “άγριων θηρίων” στο λόγο των συνεντεύξεων από 2 άτομα που μίλησα, μέλη της 2ης γενιάς στην Ελλάδα.
Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε την περίληψη που έγινε δεκτή:

“The Rape of Savage Beasts”: The Discursive use of Metaphors by second generation migrants in Greece in an interview setting.

This paper draws on interview data from my ongoing PhD research about the experiences of young adults, members of the second generation of migrants, in the settings of school and precarious labour. Coming from a background of critical discursive social psychology (Wetherell, 1998; Bozatzis, 2009) I will try to demonstrate how my informants use metaphors in action – in the context of an interview – to account for and, most importantly, evaluate their lives. Informed by theories of discursive psychology (Billig & McMillan, 2005) metaphors used by the informants are set analytically in the specific context of their actual use, viewed as a rhetorical resource, designed and effected in order to accomplish the end of reflexive evaluation of their life, accounted in an social psychological interview. After presenting the Greek inclusion regime affecting the second generation, I will particularly focus on the employment of two discursive metaphors by the informants: the metaphor of “rape” concerning hardship at work, and the metaphor of “savage beasts” referring to resilience against difficulties of inclusion at school. Presenting actual, “raw” interview data, the analysis of the “rape” metaphor in discourse will examine the issue of embodied precarious labour, as constructed by a bodily metaphor (Lakoff & Johnson, 1980) of enforcement and violence. On the other side, the metaphor of “savage beasts” serves to account for children’s agentic strategies of insertion in the school life through resilience and perseverance.

Overall, this paper is advancing the idea of the discursive employment of these two metaphors as personal evaluations by the informants, as “value practices” (De Angelis, 2007). These practices serve to establish and describe, in the context of the interview, of their activity as meaningful and important – or not; they are set to frame their life as “good” or “bad” within a given value system and to account for their individual choices and actions based on that discursive evaluation. In this way, the metaphors of “rape” and “savage beasts” become resources informing accounts of self and identity, but most importantly, become agentic value practices against the regime of precarious labour and racism affecting the offspring of migrants in the country.

Bibliography:

Billig, M. & MacMillan, K. (2005) ‘Metaphor, idiom & ideology: the search for ‘no smoking guns’ across time’, Discourse & Society, vol. 16(4), pp. 459-480.

Bozatzis, N. (2009) ‘Occidentalism and accountability: constructing culture and cultural difference in majority Greek talk about the minority in Western Thrace ‘, Discourse & Society, vol. 20(4); 431-453.

De Angelis, M. (2007) The Beginning of History, London: Pluto Press.

Lakoff, G. & Johnson, M. (1980) Metaphors We Live By, Chicago, IL: University of Chicago Press.

Wetherell, M. (1998) ‘Positioning and Interpretative repertoires: conversation analysis and post-structuralism in dialogue’, Discourse & Society, vol. 9(3), pp. 387-412.

 

24-25/6: Νικώντας τον Φόβο, Χαράζοντας Διαδρομές Χειραφέτησης



Αθήνα: Στις 24 και 25 Ιουνίου, στη Ν. Φιλαδέλφεια, άτομα και συλλογικότητες με εμπειρίες ψυχιατρικού χαρακτήρα, παίρνουν, ξανά, το λόγο. Ανθρωποι που βιώνουν, ή βίωσαν στο παρελθόν, τέτοιες εμπειρίες και που πάλεψαν, ενάντια σε κάθε είδους εμπόδια και προκαταλήψεις, για τη δυνατότητα να παίρνουν το λόγο και να συμμετέχουν.

Ανθρωποι που δέχονται θεραπευτική φροντίδα χωρίς ν’ απαρνούνται ή να παραχωρούν την ατομική ιδιαιτερότητά τους και την υποκειμενικότητά τους, καθώς και τον κοινωνικό τους ρόλο.

Ανθρωποι που βρήκαν, ή αναζητούν δρόμους ανάρρωσης, άνθρωποι που θέλουν να ενθαρρύνουν άλλους, ή να ενθαρρυνθούν οι ίδιοι για να χαράξουν τις δικές τους προσωπικές διαδρομές χειραφέτησης.

Αν, όπως τονίστηκε πέρσι, Αποϊδρυματοποίηση της Ψυχιατρικής σημαίνει όχι μόνο την υπέρβαση των τειχών του εγκλεισμού, αλλά και των νοητικών σχημάτων που ακυρώνουν και απαξιώνουν κάθε χειρονομία του ‘άλλου’, υποβαθμίζοντάς την έτσι σε απλό σύμπτωμα – αν Αποϊδρυματοποίηση σημαίνει όχι μόνο την έξοδο από το ψυχιατρείο, αλλά και την αμφισβήτηση των εξουσιαστικών σχέσεων και του μονολόγου των ειδικών μέσα από την ανάδυση των «νέων υποκειμένων» (των «ασθενών», των οικογενειών κλπ) σε συνθήκες ισότιμου διαλόγου, τότε η ανάκτηση του λόγου από τους άμεσα ενδιαφερόμενους είναι η κατ΄ εξοχήν θεραπευτική πράξη, αυτή που τους δίνει τη δυνατότητα έκφρασης σκέψεων και αναγκών και η οποία παίζει κομβικό ρόλο στην ανάκτηση της προσωπικής ταυτότητας και των δικαιωμάτων.

Η συνάντηση της 24-245 Ιουνίου στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι μια ευκαιρία για συνεύρεση, για αμοιβαία γνωριμία, για ν’ αφηγηθεί κανείς τη δική του ιστορία και ν’ ακούσει τις αφηγήσεις των άλλων, για επαφή με εμπειρίες και κινήματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία και Αγγλία), για να επεξεργαστούμε τις διαδρομές που έχουμε ήδη ανοίξει, αλλά και να επινοήσουμε και να βάλουμε σε κίνηση καινούργιες.

Ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει την εποικοδομητική του κριτική, να μπει σε σχέση με τους άλλους και να συμβάλει στη συζήτηση για το «στίγμα» που εξακολουθεί να περιβάλλει τον λεγόμενο «ψυχικά ασθενή».

Να ξαναδούμε τα αιτήματα στα οποία κατέληξε η περσινή συνάντηση (για θέσεις εργασίας, για τους ΚΟΙΣΠΕ, για αύξηση των επιδομάτων, για το ξεπέρασμα των πρακτικών της ιδρυματικής βαρβαρότητας με την αλλαγή των παραδοσιακών νοοτροπιών και την οικοδόμηση ριζικά εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας που σέβονται τον «ψυχικά πάσχοντα» κλπ) μέσα στις σημερινές συνθήκες που ανατρέπουν δραματικά τα όποια κεκτημένα δικαιώματα (έστω και λίγα) δεκαετιών.

Να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε όλοι μαζί αυτό που θεωρούμε ως ψυχική υγεία για τον καθένα, αλλά και μια ζωή βιώσιμη για όλους.

Και όλοι μαζί να μιλήσουμε, να σκεφτούμε και να δούμε πώς διεκδικούμε και πώς παλεύουμε για ψυχική υγεία και για ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, πώς προσανατολιζόμαστε στο σήμερα, όχι στο «ύστατο σήμερα», στο οποίο θέλουν να μας εγκλωβίσουν, αλλά σ’ ένα σήμερα που ανοίγεται στο αύριο, στο μέλλον.


24-25 Ιουνίου 2010
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας (Ν. Τρυπιά 45)
Προσέλευση 09.00 π.μ.
Εναρξη εργασιών 10.00 π.μ

Πρόγραμμα:
Πέμπτη 24 Ιουνίου
09.00 Προσέλευση
10.00 Έναρξη
10.00-10.30 Χαιρετισμοί: Δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας
Διοικητής ΨΝΑ
10.30-12.00 Η Ψυχική Υγεία σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Εμπειρίες, εμπόδια, προκλήσεις και προοπτικές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Συντονισμός: Μαρία Κακογιάννη
Gisella Trincas (πρόεδρος της UNASAM, Ομοσπονδίας Συλλόγων για την Ψυχική Υγεία, στην Ιταλία): Η προστασία της σωματικής και της ψυχικής μας υγείας πρέπει να επιτυγχάνεται μέσα από το σεβασμό της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του προσώπου»
Kate Crawford (Μέλος του Δικτύου Hearing Voices): «Το ψυχιατρικό σύστημα στην Αγγλία από μια προσωπική οπτική»
Γιώργος Γιαννουλόπουλος (μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής πρώην Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής): «Μας αφορά όλους»
Συζήτηση

12.00-12.30 Διάλειμμα
12.30-14.00 Βιώματα, αφηγήσεις, τοποθετήσεις
(Σε αναζήτηση μιας ψυχιατρικής που «διαλέγεται»)
Συντονισμός: Ελλη Γυφτάκη

Natascia Casu (μέλος της UNASAM): «Η ιστορία του πατέρα μου, μια αναγκαστική νοσηλεία, στην 7ήμερη διάρκεια της οποίας ήταν δεμένος χέρια-πόδια και κατέληξε να πεθάνει»

Νατάσα Βασιλάκη (ΔΥΨΑ): «Η εμπειρία μιας ελληνίδας σχιζοσυναισθηματικής ασθενούς»
Κυριακή Δημητρακοπούλου, Αγάθη Βαριδάκη (‘Αντιστίγμα’): «Θέσεις και αντιθέσεις του Δικτύου ‘Αντιστίγμα’»
Μαρία Δρακοπούλου: «Η ψυχιατρική ταξινόμηση ως πολιτική προσωπικής καταπίεσης»
Αικατερίνη Πύργου: «Οικογένειες με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας»
Φρειδερίκη Λάττα: «Κρίση στην οικογένεια με πολλαπλά προβλήματα»

Συζήτηση
14.00-15.00 «φαγητό»
15.00-16.30 Βιώματα, αφηγήσεις, τοποθετήσεις
Εμπειρίες συμμετοχής σε διαδρομές φροντίδας, ανάρρωσης, χειραφέτησης
Συντονισμός: Γιάννης Ευθυμιάδης
Παύλος Χατζηδάκης: «Ο φόβος μέσα από τον εγκλεισμό»
Θωμαϊς Φούντα : «Υπερνικώντας τον φόβο»

Kate Crawford : «Κατανοώντας τους φόβους μας – καθορίζοντας την ανάρρωση»
Βάσω Καλογιάννη/Ασπα Τζιώτη (Ομάδα Αυτοβοήθειας Hearing Voices Νέας Φιλαδέλφειας): «Μήπως η εργοθεραπεία καταργεί την τέχνη;»
Θόδωρος Μαστρογιαννάκος : «Ανάρρωση μέσα από τη τέχνη»

Συζήτηση
16.30-16.45 Διάλειμμα
16.45-18.00 Βιώματα, αφηγήσεις, τοποθετήσεις
Εμπειρίες συμμετοχής σε διαδρομές φροντίδας, ανάρρωσης, χειραφέτησης

Συντονισμός: Χριστίνα Χατζηελευθερίου
Παναγιώτης Διακάκης (Σωματείο ‘Αυτοεκπροσώπηση’):«Ο αποστιγματισμός και η κοινωνικοοικονομική επανένταξη των ληπτών ψυχικής υγείας ως παράγοντες αυτονομίας και χειραφέτησής τους».
Μαρία Σκουλά (μέλος του ΔΣ του σωματείου πρώην και νυν νοσηλευομένων Δρομοκαιτείου ’Αυτονομία’) : «Εμπειρίες ανάρρωσης από την ψυχική αρρώστια και ο ρόλος της εργασίας»

Patricia Mc Laughlin (μέλος του Δικτύου Hearing Voices): «Από την κατάρρευση στην ανάρρωση»

Ντία Κουτσογιάννη (Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας): «Από την ψυχιατρική στη συρρίκνωση του ανθρώπινου»
Μαρία Ζάκη (μέλος Κοινωνικής Επανένταξης 18 Άνω): «Εμπειρίες απεξάρτησης/ανάρρωσης και ανάκτησης της προσωπικής αυτονομίας»
18.00 Πάρτυ με dj

Παρασκευή, 25 Ιουνίου
09.00 Προσέλευση
10.00 Εναρξη
10.00-1200 Χαράζοντας δρόμους για ένα σύστημα ψυχικής υγείας που σέβεται τον λόγο, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των υποκειμένων
Συντονισμός: Μαριάνα Κεφαλληνού

Silvia Bon (πρόεδρος του συλλόγου Luna e l’ Altra, Τεργέστη): «Η ανάρρωση ως πρόγραμμα ζωής»
Silvana Hvalic (μέλος του Club Zyp, Τεργέστη): «Με τις ομάδες για μια ενεργό συμμετοχή»

Ανθή Παναγοπούλου, Κώστας Σταματέας, Διονύσης Πέρρος (‘Αντιστίγμα’): «Χρήστες των υπηρεσιών ψυχικής υγείας ή ενεργοί πολίτες;»
Αντωνία Γεωργιάδη (ΚΟΙΣΠΕ Χανίων): Βιώματα & Εμπειρίες: Μια διαδρομή από το ψυχιατρείο στη ζωή»
Λεονάρδος Σκόρδος (Σωματείο ‘Αυτοεκπροσώπηση’): «Δράσεις του σωματείου Αυτοεκπροσώπηση ευπαθών κοινωνικών ομάδων»
Γιώργος Τσαγκουρνός (μέλος ΔΣ Κοινωνικού Συνεταιρισμού ‘Ευ Ζειν’): «Εργασία και αυτοστιγματισμός- Εργασία και Αποστιγματισμός»
Συζήτηση
12.00-12.30 Διάλειμμα
12.30-14.00 Βιώματα, αφηγήσεις, τοποθετήσεις
Εργασία, στέγαση, δικαιώματα, κοινωνικό στίγμα
Συντονισμός: Κάλι Γιαλίτση
Gisella Trincas : «Εναλλακτική στέγαση»
Τασούλα Τοβή : «ΚΟΙΣΠΕ, το μέλλον»
Patricia Mc Laughlin: «Κοινωνικός αποκλεισμός. Το στίγμα στην αγορά εργασίας»
Μαρία Σταμοπούλου (Πρόεδρος του σωματείου πρώην και νυν νοσηλευομένων Δρομοκαϊτείου ‘Αυτονομία’) : «Αγώνας για την εξασφάλιση μιας δίκαια και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας»
Συζήτηση
14.00-15.00 «Φαγητό»
15.00- 16.30 Βιώματα, αφηγήσεις, τοποθετήσεις
Αυτοβοήθεια
Συντονισμός: Νάνσυ Λαμπροπούλου
Μαρίνα Λυκοβουνιώτη (Ομάδα Αυτοβοήθειας Νέας Φιλαδέλφειας): «Είμαι μέλος σε ομάδα αυτοβοήθειας. Όταν συμμετέχω στις συναντήσεις δεν φοβάμαι και δεν ντρέπομαι για την ψυχωτική εμπειρία μου και το νέο μου εαυτό. Ανάλυσέ το!»
Θανάσης Κατσιγιάννης (Σωματείο ‘Αυτοεκπροσώπηση’): «Προσπαθώντας με δύναμη ψυχής»
Ακης Ασπρογέρακας (Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας): «Αυτοβοήθεια και κοινοτικά συστήματα»
Γιάννης Κυριακόπουλος (απεξαρτημένος 18 Άνω): «Εμπειρίες απεξάρτησης/ανάρρωσης και ανάκτησης της προσωπικής αυτονομίας»

Συζήτηση
16.30-17.30 Κλείσιμο
Συντονισμός: Λυκούργος Καρατζαφέρης

Gisella Trincas
Kate Crawford
Silva Bon
Τασούλα Τοβή
Βάσω Καλογιάννη

18.00 Playback ‘Ψ

Διοργάνωση: «ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων», «Δήμος Ν. Φιλαδέλφειας», «Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας», «Πανελλήνια Επιτροπή πρώην χρηστών και επιβιωσάντων της ψυχιατρικής θεραπείας», «Σωματείο ‘Αυτοεκπροσώπηση’», «Αντιστίγμα-Δίκτυο για τα δικαιώματα και τις παραβιάσεις στο χώρο της ψυχικής υγείας», «Ομάδα Αυτοβοήθειας ‘Hearing Voices’ Ν. Φιλαδέλφειας».

Νέα Ιστοσελίδα: Planet Psy. gr

Τις τελευταίες μέρες ξεκίνησα μια νέα προσπάθεια δημιουργίας μιας σελίδας που να συγκεντρώνει και να παραθέτει τις ροές RSS διαφόρων προσωπικών ιστοσελίδων, blog και σελίδων συλλόγων, ινστιτούτων, κλπ.
Μπορείτε να δείτε από απόψεις, νέα, σεμινάρια, κλπ από περίπου 40-50 πηγές.

η διεύθυνση είναι www.planet-psy.gr

H σελίδα δημιουργήθηκε με το λογισμικό ανοιχτού κώδικα WordPress και το plugin Feedwordpress

Για να προσθέσω και τη δική σας ιστοσελίδα σε αυτή την προσπάθεια μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στη διεύθυνση

info [papaki] gkesisoglou [.] gr

“Συγκρουσιακές Σχέσεις: Θεραπεία & Κοινωνική Ευθύνη”

Ελληνική Εταιρεία Συστημικής Σκέψης και Ψυχοθεραπείας
Οικογένειας (ΕΕΣΣΚΕΨΟ)
σε συνεργασία με την SOCIETA’ ITALIANA di RICERCA E TERAPIA
SISTEMICA (S.I.R.T.S.)
διοργανώνουν:

Δ Ι Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α: «ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ:

ΘΕΡΑΠΕΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ»

Παρασκευή 28 & Σάββατο 29 ΜΑΪΟΥ 2010

Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

Βασ. Κωνσταντίνου 48

Αθήνα

Υπό την αιγίδα:
Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα
Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου  Δικαιοσύνης, Διαφάνειας
και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Παρασκευή 28 Μαϊου 2010

9.00 Εγγραφές

9.30 Χαιρετισμοί

10.00 Εισαγωγή: «Συγκρουσιακές σχέσεις: Δημιουργική και δυσλειτουργική σύγκρουση»

Β. Πομίνι, Πρόεδρος ΕΕΣΣΚΕΨΟ

10.30 Πρώτη ενότητα:

«Το παιδί και ο έφηβος στη δίνη της ενδοοικογενειακής βίας»

Συντονιστές: I. Ursini, Δ. Γεωργιάδης

Γ. Μόσχος: «Τα δικαιώματα των παιδιών στις περιπτώσεις κρίσης και σύγκρουσης στην οικογένεια. Διαπιστώσεις και προτάσεις του Συνηγόρου του Παιδιού»

Γ. Νικολαϊδης: «Βία κατά ανηλίκων: Θεωρία και πράξη, έρευνα και κλινική πρακτική, πολιτικές δημόσιας υγείας και εξατομικευμένες δράσεις και διλήμματα των επαγγελματιών»

Χ. Γαλανού: «Συγκρούσεις στην οικογένεια και εφηβική παραβατικότητα: Πρόληψη και αντιμετώπιση»

12.00 Διάλειμμα – καφές

    1. Δεύτερη ενότητα:

«Συγκρουσιακές σχέσεις στην οικογένεια: Η συνεργασία μεταξύ αρχών και ειδικών»

Συντονιστές: Β. Τομαράς, L. Mastropaolo

Ε. Πανταζή-Μελίστα: «Ο ρόλος του εισαγγελέα σε θέματα ενδο-οικογενειακής βίας»

E. Lapponi: «Κλινικές δεξιότητες και αλλοτρίωση των επαγγελματιών σε δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας»

Φ. Μηλιώνη, Α. Λαπιώτη: «Πλαίσιο συνεργασίας νομικού

και θεραπευτικού συστήματος»

14.00 Διάλειμμα

15.00 Τρίτη ενότητα:

«Το συγκρουσιακό ζεύγος: Θεραπευτικοί προβληματισμοί»

Συντονιστές: Κ. Χαραλαμπάκη, F. Vadilonga

V. Fassi: «Χρήματα και συναισθήματα στην οικογενειακή ψυχοθεραπεία και διαμεσολάβηση»

L. Mastropaolo: «Η καταναγκαστική παραπομπή στα συγκρουσιακά διαζύγια: Η γνωμάτευση ως Παρέμβαση για την Αλλαγή»

Θ. Μουστεράκης: «Αντιμετωπίζοντας την βία στο ζευγάρι: Ένας τρόπος προσέγγισης»

16.30 Συμπεράσματα

17.00 Κλείσιμο

Σάββατο 29 Μαϊου 2010

    1. Τέταρτη ενότητα: « Η αντιμετώπιση της βίας σε διαφορετικά πλαίσια υπηρεσιών»

Συντονιστές: Θ. Καρκανιάς, Μ. Παπαδάκη

F. Vadilonga: «Η συναισθηματική αφήγηση: Κατασκευάζοντας ιστορίες με παιδιά και γονείς στην οικογενειακή ψυχοθεραπεία»

Ε. Μουρελή: «Αναστοχαστική πράξη: Αντιμετώπιση του αποκλεισμού στο σχολείο»

Ν. Μπακαλάκου: «Ενδοοικογενειακή βία – ψυχοκοινωνική στήριξη

γυναικών»

11.00 Διάλειμμα – Καφές

11.15 Πέμπτη ενότητα:

«Συγκρουσιακή οικογένεια και ψυχοθεραπευτικά ζητήματα»

Συντονιστές: Β. Πομίνι, Α. Προκοπίου

I. Ursini: «Το όνειρο, η νόρμα, το τέλος»

R. Marinello: « Συγκρούσεις και ευθύνες σε οικογένειες που χωρίζουν»

Δ. Μαγριπλής: «Συγκρουσιακά διαζύγια: Αλήθειες και ψέματα από μια διαδραστική ματιά»

13.45 Συμπεράσματα – Κλείσιμο

Θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση

Θα δοθεί πιστοποιητικό παρακολούθησης

Δικαίωμα συμμετοχής: 80 €

Μέλη ΕΕΣΣΚΕΨΟ: 60 €

Φοιτητές, Εκπαιδευόμενοι: 60 €

Πληροφορίες: 210 7295155 Τρίτη: 16.00-20.00

hestafta@otenet.gr www.hestafta.org

Επιστημονική και οργανωτική επιτροπή:

Βαλέρια Πομίνι, Iva Ursini, Βλάσης Τομαράς, Δημήτρης Μαγριπλής,

Θανάσης Καρκανιάς, Κάτια Χαραλαμπάκη, Μαρία Παπαδάκη

Γραμματειακή υποστήριξη: Μάνια Μπενταβατζή

Ομιλητές – Συντονιστές

Valeria Fassi, Psicologa, psicoterapeuta Servizio di Psicologia Clinica per la Coppia e la Famiglia, Universita’ Cattolica di Milano, didatta SIMEF, Segretario SIRTS.

Elio Lapponi, neuropsichiatra infantile S.S.N. (Sistema Sanitario Nazionale), psicoterapeuta relazionale, membro del Direttivo SIRTS- Macerata.
Renzo Marinello, psicologo, psicoterapeuta sistemico, Responsabile U.O.(Unità Operativa) Centri di Terapia Familiare ASL Milano, membro del Direttivo SIRTS.

Lia Mastropaolo, psicologo, psicoterapeuta sistemico, co-direttrice della Scuola du Terapia Familiare di Genova, fondatrice della Scuola di Mediazione Familiare e Counseling Ssitemico di Genova, didatta SIMEF, socio SIRTS.
Iva Ursini, psicologa, psicoterapeuta sistemico, formatore, consulente ASL Milano, Presidente SIRTS – Milano.
Francesco Vadilonga, psicoterapeuta familiare, co-direttore Scuola di Psicoterapia I.R.I.S., Responsabile C.T.A., membro del Direttivo SIRTS – Milano.

Χαρά Γαλανού, επιμελήτρια ανηλίκων, νομικός-εγκληματολόγος, Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων, Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Δημήτρης Γεωργιάδης, παιδοψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής οικογένειας, διευθυντής ΕΣΥ, ΠΝΑ.

Θανάσης Καρκανιάς, ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής οικογένειας, διευθυντής ΕΣΥ, Π.Γ.Ν. «Σωτηρία», μέλος Δ.Σ. ΕΕΣΣΚΕΨΟ.

Άσπα Λαπιώτη, δικηγόρος, ΜΔΠ Ποινικών Επιστημών, συνεργάτης του Τομέα Ποινικών Επιστημών Νομικής Αθηνών.

Δημήτρης Μαγριπλής, παιδοψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής οικογένειας, επιμελητής ΕΣΥ, Κ.Ψ.Υ. Περιστερίου (Ψ.Ν.Α), γενικός γραμματέας ΕΕΣΣΚΕΨΟ.

Φωτεινή Μηλιώνη, Δ.Ν., Ειδ. Επιστ. Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Γεώργιος Μόσχος, Συνήγορος για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Ευφροσύνη Μουρελή, ψυχίατρος, ομαδική αναλύτρια, οικογενειακή θεραπεύτρια.

Θόδωρος Μουστεράκης, ψυχολόγος , ψυχοθεραπευτής οικογένειας, προϊστάμενος Διεύθυνσης Κοινωνικών Παρεμβάσεων, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Νάντια Μπακαλάκου, κοινωνιολόγος-κοινωνική σύμβουλος, Συμβουλευτικό Κέντρο για τη Βία κατά των Γυναικών, Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων.

Γεώργιος Νικολαΐδης, ψυχίατρος, Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού

Ειρήνη Πανταζή-Μελίστα, αντεισαγγελέας εφετών, πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Αθηνών.

Μαρία Παπαδάκη, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια οικογένειας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, μέλος Δ.Σ. ΕΕΣΣΚΕΨΟ.

Βαλέρια Πομίνι, κλινική ψυχολόγος , ψυχοθεραπεύτρια οικογένειας, Α’ Ψυχιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος ΕΕΣΣΚΕΨΟ.

Αχιλλέας Προκοπίου, παιδοψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής οικογένειας, Ινστιτούτο Οικογένειας Συστημικής Συμβουλευτικής και Θεραπείας Χανίων.

Βλάσης Τομαράς, πρ. αν. καθηγητής ψυχιατρικής, Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, αντιπρόεδρος ΕΕΣΣΚΕΨΟ.

Κάτια Χαραλαμπάκη, ψυχίατρος, ψυχοθεραπεύτρια οικογένειας, Διευθύντρια ΕΣΥ, Μονάδα Οικογενειακής Θεραπείας ΨΝΑ, μέλος Δ.Σ. ΕΕΣΣΚΕΨΟ.