Άρθρα

10 link για την εβδομάδα #2

Άργησαν λίγο, αλλά έπιασαν όλη την εβδομάδα. Αυτή τη φορά περιέχουν 3 νέα βιβλία, ένα περιοδικό, ένα συνέδριο, κάποια άρθρα.

1. What is biopower?: Αποσπάσματα από ένα άρθρο-συζήτηση των Paul Rabinow & Nikolas Rose, δημοσιευμένο το 2006, που συζητούν την έννοια της βιοεξουσίας του Φουκώ. Τα αποσπάσματα δημοσιεύονται στο πολύ ενδιαφέρον tumblr, ενός ψυχιάτρου και αφηγηματικού θεραπευτή από τις ΗΠΑ, του Gene Coombs.

 

2. Η επιβίωση της «μνήμης»: Μικρές εκλογικές παρατηρήσεις… για την ιστορία: μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για την διατήρηση της εμφυλιακής διαίρεσης και των προσφυγικών διαχωρισμών ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά χωριά του Κιλκίς. Σε ορισμένα χωριά (Κλειστό, Κυδωνιά και Αμπελόφυτο) τότε έγινε ολοκαύτωμα του ανδρικού πληθυσμού, επειδή είχα συγκροτήσει πρωτο-ΕΑΜικές αντάρτικες ομάδες.

 

3. Ιάννης Ξενάκης: “Δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει ποτέ ελεύθερη κοινωνία” Μια σπάνια συνέντευξή του, από το 1978: Μια συνέντευξη του Ξενάκη στον Παναγιώτη Βήχο, που δημοσιεύτηκε στην Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση. “Δημιουργία σημαίνει βασικά νέο-κοίταγμα. Και από το νέο-κοίταγμα προκύπτουν νέες μορφές και νέες ιδέες. Οι νέες ιδέες μπορεί να φαίνονται αντίθετες με τις παλαιότερες. Αλλά στην ιστορία της τέχνης και των ιδεών, των ανθρώπινων σχέσεων, υπάρχει πάντα μια συνέχεια, όσο και αν νομίζει κανείς ότι μια επανάσταση δημιουργεί εντελώς νέα σχήματα. Τα νέα σχήματα έχουν ένα κομμάτι, ένα μέρος που ανήκει στο παρελθόν. Εντελώς καινούρια σχήματα δεν υπάρχουν πουθενά”.

 

4. Queering Health: Critical challenges to normative health and healthcare: πολύ ενδιαφέρον νέο βιβλίο για κριτικές προσεγγίσεις στην ετεροκανονικότητα στην ψυχική υγεία, σε επιμέλεια των Laetitia Zeeman, Kay Aranda, Alec Grant. Στο οπισθόφυλλο γράφει: “This book uncovers normative assumptions, practices and discourses as central to the production of difference which manifests as gender and sexual inequality and other forms of disadvantage and discrimination in health and healthcare. The strength of these perspectives is in critiquing the increasing power of biomedical sciences in order to contest the hegemony of unexamined healthcare assumptions that deny difference and thereby sustain inequality. These queer and critical theories trouble neoliberal healthcare economics and biomedical scientific norms that operate in every sphere of healthcare, providing a range of radical tools to destabilise, deconstruct or reimagine binaries, discourses, normative categories or moral ideals prevalent in the pursuit of health”.

 

5. Open Dialogues and Anticipations – Respecting Otherness in the Present Moment: ένα καινούριο βιβλίο των Jaakko Seikkula & Tom Erik Arnkil για την τεχνική του Ανοιχτού Διαλόγου, μια καινοτόμο και ριζοσπαστική προσέγγιση στην μεταμοντέρνα ψυχοθεραπεία.

 

6. Jean Oury and Clinique de La Borde: A Conversation with Camille Robcis:μια συνέντευξη για τον Jean Oury, γάλλο ψυχίατρο και ιδρυτή της ψυχιατρικής κλινικής La Borde, η οποία επέδρασε με πλάγιο αλλά επαναστατικό τρόπο σε όλο το γαλλικό πνευματικό κίνημα της εποχής 50-75, και κυρίως στα κινήματα της αντιψυχιατρικής και της δημοκρατικής ψυχιατρικής της εποχής. Ο Oury και το άρθρο έχουν ενδιαφέρον, γιατί δείχνουν ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην κοινωνία, όλα τα νέα βασίζονται σε κάτι παλιότερο.

 

7. :Δίκτυο Ανάλυσης Πολιτικού Λόγου: Έγινε κι αυτό, στην Ελλάδα, έχει και μια καλή διημερίδα στις 13-14/6, με ανάλυση πολιτικού λόγου για την κρίση. Άντε, να δικτυωνόμαστε.

 

8.Ειδικό τεύχος αφιέρωμαστην ψυχαναλυτική ανθρωπολογία: Clio’s Psyche το περιοδικό, με πολύ ενδιαφέροντα άρθρα, ελεύθερα διαθέσιμο στο academia site του επιμελητή του, Aaron Denham.

 

9. Η επιστημονική μυθολογία της «ταξικής ψήφου»: άρθρο του Άκη Γαβριηλίδη που αποδομεί τα αριστερά επιχειρήματα περί στατιστικής αντιστοίχισης της “ουσίας” της “ταξικότητας” με την ψήφο στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Έρχεται σαν αντιπαράθεση στο άρθρο του Χ. Βερναρδάκη που αποτέλεσε το 1 στην πρώτη δημοσίευση με λινκ.

 

10. A Precariat Charter – From Denizens to Citizens: του Guy Standing. Μόλις εκδόθηκε, συνέχεια του βιβλίου του για το Precariat-ο, ο συγγραφέας επεκτείνει την ιδέα του για τη συγκρότηση της νέας παγκόσμιας τάξης των επισφαλώς εργαζόμενων συζητώντας τα δικαιώματα που χρειάζεται να θεσπιστούν για να ισχύσει μια Καλή Κοινωνία για όλους, και το περιβάλλον έναντι της επισφάλειας. Μια ωραία σύνοψη του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

10 link για την εβδομάδα #1

μια νέα σειρά δημοσιεύσεων (ελπίζω τακτικών και ανά εβδομάδα) που θα εικονογραφούν και θα δικτυώνουν τα πράγματα που διάβασα, πρόσεξα και βρήκα ενδιαφέροντα και άξια διαμοιρασμού μέσα στην εβδομάδα.

#Ψυχολογία, #Πολιτική, #Αριστερά, #Κινήματα, #Κοινωνικές Επιστήμες, #Ψυχανάλυση, #Οικολογία κ.α.

1. Ευρωεκλογές 2014. Οι βασικές διαιρετικές τομές του εκλογικού σώματος, του Χριστόφορου Βερναρδάκη: κοινωνικο-γεωγραφικά και ταξικά χαρακτηριστικά της ψήφου στις ευρωεκλογές.

 

2. The Shawshank Residuals: How one of Hollywood’s great second acts keeps making money. Γιατί αγαπάμε να ξαναβλέπουμε το “Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χαίηγουωρθ” (ή κάπως έτσι γραμμένο).

 

3. Τέταρτο κόμμα στις Ευρωεκλογές της Ισπανίας το Podemos (συνέχεια του κινήματος των Πλατειών, των Indignados). Μια νέα προσπάθεια στο χώρο της αριστεράς της αμφισβήτησης.

 

4. The Debt Drive: πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα στο Άμστερνταμ που συζητά μαζί θεωρίες κατασκευής του χρέους με την ψυχανάλυση και τις ενορμήσεις, ιδίως από Σλοβενική-Λακανική σκοπιά. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Jodi Dean & Mladen Dolar.

 

5.: International Association for Relational Psychoanalysis and Psychotherapy, Greek Chapter: η ελληνική οργάνωση-παράρτημα της Διεθνούς Ένωσης για την Σχεσιακή Ψυχανάλυση.

 

6. Να είσαι υπερβολικά φιλότιμος. Αυτή είναι η κατάρα των εργατικών τάξεων, του David Graeber. Ο ανθρωπολόγος συζητά την αξία της προσφοράς και της αλληλεγγύης, έναντι της ταξικής διαφοράς και εξουσίας των αστικών τάξεων.

 

7. Ζωντανό Υλικό από την πρώτη συναυλία των Rage against the Machine, το 1991 σε ένα κολλέγιο της Καλιφόρνια. Γιατί όλα αυτά που μιλούσαν τότε οι RATM είναι εδώ και σήμερα. Για όλες τις συναυλίες που ήμασταν εκεί. Για αυτή τη συναυλία στην Πετρούπολη που δεν μπόρεσα να πάω…

 

8. Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας. Ένα ακόμα άρθρο για το νέο φαινόμενο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, το κόμμα Podemos στην Ισπανία. Έχει ένα ενδιαφέρον, αν το δούμε σε αντιπαραβολή με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

9. Ghosts of My Life: Writings on Depression, Hauntology and Lost Futures, το νέο (2014) βιβλίο με δοκίμια από τον Marc Fisher, συγγραφέα του απαράμιλλου Capitalist Realism.

 

10. In the Shadow of Freud’s couch: ένα φωτογραφικό πρότζεκτ από τα γραφεία ψυχαναλυτών σε όλο τον κόσμο από τον φωτογράφο/ψυχαναναλυτή Marc Gerald. Και bonus, μια παρόμοια δική μου προσπάθεια, με γραφεία και εργασιακούς χώρους ψυχολόγων από την ελλάδα, μαζεμένα από τα ιντερνετς.

Η εργατική τάξη σήμερα: συμμετοχή σε ημερίδα

Πρόγραμμα ημερίδας

Το Σάββατο 8/3 θα συμμετέχω με εισήγηση σε ημερίδα που διοργανώνει ο Όμιλος Μαρξιστικών Ερευνών για την παρουσίαση του τεύχους της Ουτοπίας, που περιέχει αφιέρωμα στις επεξεργασίες της Ομάδας Μελέτης της Εργατικής Τάξης σχετικά με τις σημερινές συνθήκες ζωής και εργασίας.

Πόσο αξίζει μια ώρα δουλειάς (μου);

Ικανοποίηση από την εργασία!

Σύντομο σημείωμα για αξιολογήσεις και προτεραιότητες.

Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο μου το απευθύνουν πολλοί θεραπευόμενοι/ες, είτε από το τηλέφωνο, είτε στην πρώτη συνεδρία. Τι να απαντήσεις σε αυτό; με ποια κριτήρια πρέπει να τιμολογήσω την εργασία μου, είτε αυτή είναι θεραπευτική, είτε διδακτική, είτε ερευνητική ή άλλη;

Το ερώτημα εν γένει της αξιολόγησης της εργασίας, είτε με τη μορφή του ωρομίσθιου ή του ημερομίσθιου έχει απασχολήσει τους οικονομολόγους και κοινωνικούς στοχαστές μεγάλου βεληνεκούς, από το Μαρξ μέχρι τον Τζήμερο (χαχαχα).

Μιας που έτυχε πρόσφατα, σε μια εργασιακή διαπραγμάτευση, να αναλογιστώ αυτό το ερώτημα, δηλαδή πόσο αξιολογώ την ώρα μου, παραθέτω πιο κάτω τις σκέψεις μου.

Θέτω μερικά ερωτήματα, ρητορικά, για τον καθορισμό των κριτηρίων με τα οποία αποφασίζεται η χρηματική αξία μιας ώρας εργασίας:

  • Περιλαμβάνει το κόστος ζωής μου (φαγητό, νερό, θέρμανση, ένδυση) ώστε να μπορώ να αναπαράγω την εργασιακή μου δύναμη μέρα με τη μέρα;
  • Περιλαμβάνει το κόστος της ασφάλισής μου (σύνταξης και υγείας) ως ελεύθερος επαγγελματίας στον ΟΑΕΕ;
  • Περιλαμβάνει μέρος της φορολόγησης μου ως ελεύθερος επαγγελματίας με το 26%;
  • Περιλαμβάνει μέρος του κόστους της τυπικής εκπαίδευσής μου ως επαγγελματίας ψυχολόγος (πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό σε λίγο καιρό);
  • Περιλαμβάνει μέρος του κόστους της ψυχοθεραπευτικής μου εκπαίδευσης (εκπαίδευση, θεραπεία, εποπτεία);
  • Περιλαμβάνει μέρος της συνεχιζόμενης εκπαίδευσής μου, για να γίνω καλύτερος ως επαγγελματίας (δηλαδή βιβλία, σεμινάρια, συνέδρια, ημερίδες);
  • Περιλαμβάνει το κόστος μετακίνησής μου είτε προς το γραφείο μου ή προς όποιο άλλο μέρος αγοράζει τις γνώσεις μου και την εργασιακή μου δύναμη (ευτυχώς που δεν έχω αυτοκίνητο!);
  • Περιλαμβάνει το χρόνο προετοιμασίας μου για την κάθε αμειβόμενη ώρα εργασίας – που είναι χρόνος εργασίας, με διάβασμα, διορθώσεις, αναζήτηση σε πηγές;
  • Αξιολογείται ανάλογα επειδή (καθ)ορίζει μια σχέση και τα όριά της, ειδικά στην ψυχοθεραπεία; Αξιολογείται δηλαδή ανάλογα με τις δυνατότητες του εκάστοτε θεραπευόμενου;
  • Θα έπρεπε μήπως να είναι δωρεάν, επειδή το να ακούς τον πόνο του άλλου δεν επιδέχεται χρημάτων, και η μετάδοση γνώσεων θα έπρεπε να είναι ελεύθερη και δωρεάν;
  • Αξιολογείται μήπως με βάση τα αποτελέσματα της εργασίας ανά ώρα;
    • Στα πεδία μου το κόστος της ώρας στην ψυχοθεραπεία κρίνεται ανάλογα με την ‘θεραπεία’ των συμπτωμάτων;
    • Στην διδασκαλία κρίνεται ανάλογα με την αποτελεσματική μάθηση των εκπαιδευόμενων;
    • στην έρευνα κρίνεται ανάλογα με την απήχηση των θεωριών, των δεδομένων ή/και από τη διάχυσή τους;
  • Πως γίνεται και αξιολογείται διαφορετικά μια ώρα εργασίας (διδασκαλίας, ψυχοθεραπείας ή ό,τι άλλο) από το ίδιο άτομο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Ν. Υόρκη, το Λονδίνο, το Ντουμπάι;

Νομίζω ότι αυτά τα ερωτήματα απλοϊκών οικονομικών δείχνουν ότι ο καθορισμός της αξίας της ώρας εργασίας (δεν μπορεί παρά να) είναι κάτι αυθαίρετο στις τρέχουσες συνθήκες. Αν έκανα σήμερα έναν λογιστικό απολογισμό για το κόστος της ώρας εργασίας μου, το συμπέρασμα σίγουρα θα ήταν ότι βγαίνω χαμένος, ή/και θα ήταν πιο ορθολογικό για μένα να δουλεύω μαύρα, όντας στο ταμείο ανεργίας. Αν κάτι έχει καταφέρει η ‘κρίση’ όμως είναι αυτά τα ερωτήματα να θεωρούνται ουτοπικά και παράξενα, να ξεφεύγουν από την κοινή λογική της καθημερινής εργασίας. Έτσι, έχει βέβαια πέσει η αξία της εργασιακής μας δύναμης, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε ως ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Και έτσι, μπορούμε όλοι να κάνουμε παζάρια σε μια ελεύθερη αγορά, θεωρώντας κατά προτεραιότητα ότι αυτά που ζητάει ο κάθε εργαζόμενος για τον κόπο του είναι πολλά, δεν αξίζουν, και πρέπει να ρίξει τις τιμές για να έχει δουλειά και στο μέλλον. Όπως λέει ο Humpty-Dumpty στην Αλίκη (στη χώρα των θαυμάτων), το “ερώτημα είναι, ποιος είναι ο κύριος, αυτό είναι όλο”. Όποιος έχει το καρπούζι και το μαχαίρι, καθορίζει και τα κομμάτια που μοιράζει δηλαδή. Όποιος αγοράζει μια υπηρεσία, στην ελεύθερη αγορά, μπορεί να αποδέχεται ή να απορρίπτει την αγορά, ανάλογα με το κόστος της.

 

Ωστόσο, μιας που τείνω σε μια ανθρωπολογική θεώρηση της αξίας ως το νόημα που αποδίδουμε στις πράξεις μας (Graeber, 2001 για την παραπομπή), εγώ επιμένω να θεωρώ σημαντικότατη την εργασία που παράγω σε μια ώρα, είτε ψυχοθεραπευτικά, είτε εκπαιδευτικά, είτε ερευνητικά. Επειδή έχω ακόμα την δύναμη και εξουσία να την παράγω (και μάλλον δεν είμαι απελπισμένος ακόμα) επιμένω να καθορίζω την αποδεκτή για μένα αξία της με όρους εργατοώρας, όπως το κάνω μέχρι τώρα, με διαφάνεια και ανοιχτότητα.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι διάγω πολυτελή βίο, με αυτά που αποκομίζω από την εργασία μου, ούτε ότι είμαι και πολύ ευχαριστημένος με αυτό.

Απλά διατηρώ την αξιοπρέπειά μου ακόμα, λίγο…

 

Εκπαιδευτικό Σεμινάριο για τις Ποιοτικές Μεθόδους Έρευνας στην Κλινική & Συμβουλευτική πράξη

Διερευνώντας αναστοχαστικά την κλινική & συμβουλευτική πράξη

Εκπαιδευτικό Σεμινάριο στην Ποιοτική Μεθοδολογία Έρευνας

Υπό την αιγίδα των:

Κλάδος Κλινικής Ψυχολογίας & Ψυχολογίας της Υγείας ΕΛ.Ψ.Ε.

Κλάδος Συμβουλευτικής Ψυχολογίας ΕΛ.Ψ.Ε.

Τομέας Ψυχολογίας, Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής &

Ψυχολογίας, Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

 

Στο σύγχρονο πρότυπο του αναστοχαστικού επαγγελματία ψυχικής υγείας, οι επαγγελματίες καλούνται, παράλληλα με την άσκηση του κλινικού και συμβουλευτικού έργου, να διερευνούν και να αναστοχάζονται πάνω σε αυτό, βελτιώνοντας έτσι την αποτελεσματικότητα της πρακτικής τους.

Το σεμινάριο απευθύνεται σε ερευνητές και σε επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Έχει στόχο την επιμόρφωση των συμμετεχόντων σε ποιοτικές μεθόδους διερεύνησης της κλινικής και συμβουλευτικής πράξης. Το σεμινάριο συνδυάζει μια γενική εισαγωγή στην ποιοτική ερευνητική μεθοδολογία όπως αυτή εφαρμόζεται σε κλινικά και συμβουλευτικά πλαίσια, και την παρουσίαση μελετών που χρησιμοποιούν ένα εύρος ποιοτικών μεθοδολογιών. Στο τέλος του σεμιναρίου, θα αφιερωθεί χρόνος για συζήτηση.

 

Το σεμινάριο θα διεξαχθεί το Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

9:00-17:00 στην Αθήνα,

Ε.Κ.Π.Α., κτήριο «Κωστής Παλαμάς», Ακαδημίας 48 και Σίνα

Συνδρομή: 20 €

Υπάρχει περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων

Δήλωση συμμετοχής μέχρι την Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Πληροφορίες:issariph@psych.uoa.gr

Δηλώσεις Συμμετοχής: http://goo.gl/SDwKh0

 

Οργάνωση

Φιλία Ίσαρη, Ε.Κ.Π.Α.

Ευρυνόμη Αυδή & Ευγενία Γεωργάκα, Α.Π.Θ.

Ελευθερία Τσέλιου, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ποιοτικές Μέθοδοι Έρευνας στην Ψυχολογία

Πρόσφατα ανέλαβα να εισηγηθώ το θέμα των ποιοτικών μεθόδων έρευνας στις κοινωνικές επιστήμες και την ψυχολογία, σε διάφορες συνθήκες. Αν και δεν έχει άμεσα με το θέμα της ψυχοθεραπείας, παρακάτω, μπορείτε να δείτε σε ένα slideshare την παρουσίαση των 2 εισηγήσεών μου, ενωμένες σε μια συνοπτική παρουσίαση.

Η παρουσίαση συμπληρώνεται όμορφα με έναν βιβλιογραφικό οδηγό που συναρμολόγησα: Βιβλιογραφικός Οδηγός Ποιοτικών Μεθόδων

Για πληροφορίες/ερωτήσεις/διορθώσεις, επικοινωνία στα σχόλια ή στα πεδία της επικοινωνίας.

Σημείωμα αποχαιρετισμού για μια μεγάλη τηλεοπτική σειρά

wallpaper-treme-1600

Ο θάνατος του Big Chief Albert Lambreaux και η γέννησή του εγγονού του έφεραν το αναμενόμενο λίγο-πολύ κλείσιμο για την τηλεοπτική σειρά Treme, δείχνοντας την συνέχεια, το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, σε 4 σεζόν, 38 επεισόδια, 3 + χρόνια, .

Η συγκίνησή μου χθες για το τελικό επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Treme, με κατέκλυσε από σκέψεις και σχεδόν με ανάγκασε να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα, για να αποχαιρετίσω αυτή τη σύντομη τηλεοπτική σειρά, η οποία συντρόφεψε και καθόρισε με πολλούς τρόπους 3 σημαντικά χρόνια της ζωής μου.

Δεν θα μπω εδώ σε λεπτομέρειες της υπόθεσης της σειράς, την οποία το ευρύ ελληνικό κοινό δεν γνωρίζει, αλλά θα προσπαθήσω αφαιρετικά να δείξω γιατί έφτασα να γράψω αυτό το σημείωμα, “για να δουλέψω το πένθος που θα βιώσω σίγουρα από αυτή την απώλεια”.

  • Το Treme είναι μια σχεδόν αψεγάδιαστη κοινωνική ηθογραφία της Νέας Ορλεάνης των ΗΠΑ, μετά τον τυφώνα Κατρίνα, αποτυπώνοντας με την εμμονική ακρίβεια της ματιάς ενός παλιομοδίτη εθνογράφου τη ζωή μιας πλειάδας κατοίκων της πόλης.
  • Μιλάει για τις μεγάλες αλήθειες της ζωής: το θάνατο, τη ζωή, την απώλεια, το πένθος, το τραύμα, τους χωρισμούς, τα παιδιά, την ωρίμανση, το μεγάλωμα παιδιών, τις μεταβατικές περιόδους στη ζωή, την επιδίωξη της επιτυχίας, τις εξαρτήσεις, τους γονείς… Αλλά και την προσαρμογή, την προσπάθεια, την καθημερινή πάλη με τους δαίμονές μας, τις αλλαγές που επιδιώκουμε ή μας έρχονται, την χαρά της ζωής, τον έρωτα, την αγάπη, τις επανασυνδέσεις εραστών: όλα τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε στη συμβουλευτική, στην ψυχοθεραπεία, στη ζωή!
  • Μιλάει και για τις μεγάλες αλήθειες της κοινωνίας: τη διαφθορά, την πολιτική, την βία, τις καταστροφές, την κοινωνική αδικία, την ανεπάρκεια και απόσυρση του κράτους, το κυνήγι του κέρδους από μαφίες και κερδοσκόπους σε βάρος των απλών κατοίκων και ιδίως των κατώτερων τάξεων.
  • Αλλά εκείνες οι τάξεις, όπως λέει και το τραγούδι της ομάδας των Mardi Gras Indians: “Won’t Bow, don’t know how”. Το Treme μας μιλάει για αυτή την επιμονή, την προσπάθεια (προσωπική και συλλογική) για αλλαγή, τη χαρά της αυτοδιάθεσης του σώματος και των πολιτισμικών παραδόσεων, την επιμονή της αυτονομίας, τη δημιουργικότητα του αγώνα, το χιούμορ και το καρναβαλικό της δράσης….
  • Το Treme τελικά μας μίλησε στις 4 σεζόν του για τη ζωή τους, για τη ζωή μας, την ουσία της ανθρωπιάς: για τη σημασία της ιστορίας, για τις πολιτισμικές αφηγήσεις, για τις παραδόσεις και τα έθιμα που επαναλαμβάνονται ως τελετές, για τις επιμέρους βιογραφίες των απλών ανθρώπων που ήρθαν αντιμέτωποι με μια καταστροφή της πόλης τους, για τις επιλογές ζωής, τα λάθη και το διόρθωμα τους. Ως ηθογραφία, μας έδειξε τη σημασία της ανθρώπινης βιογραφίας, της “παχιάς περιγραφής” του συγκεκριμένου, του ανθρώπινου.
  • Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συνδέθηκα επίσης θυμικά με αυτή τη σειρά είναι η μουσική της. Για όλους/ες εμάς που είμαστε μουσικόφιλοι, που έχουμε αυτό το γινάτι και ψάχνουμε τη μουσική, να αναζητούμε νέα ακούσματα, να σημειώνουμε νοερά τις εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα σε καλλιτέχνες και μουσικά είδη, που θυμόμαστε ψυχαναγκαστικά λεπτομέρειες ηχογραφήσεων και κομματιών, κυρίως για όλες και όλους εμάς που συνδέουμε κομμάτια και μουσικές με στιγμές της ζωής μας (και μετά βέβαια οι μουσικές μας φέρνουν αναμνήσεις καλές ή κακές), αυτή η σειρά ήταν πραγματικό διαμάντι. Η Ν. Ορλεάνη είναι η μητέρα-πόλη της Jazz και Blues μουσικής, έχοντας διακριτή μουσική παράδοση με ιστορική συνέχεια, και στόχος της σειράς ήταν να εικονογραφήσει τη σύγχρονη μουσική σκηνή της πόλης, δίνοντας χώρο τηλεοπτικό σε όλες τις εκφάνσεις της, από την cajun και τη dixieland jazz ως και τη Metal, καθώς οι χαρακτήρες ζούσαν μέσα στη μουσική: στους δρόμους, πήγαιναν σε συναυλίες, σε κηδείες, στην μεγάλη παρέλαση της Mardi Gras.
  • Σε αυτή την παρέλαση ακριβώς το Treme υπογράμμισε με πολλούς τρόπους τον πολιτισμικό υβριδισμό που χαρακτηρίζει την πόλη, την μουσική, τις κοινωνικές ομάδες στη Ν. Ορλεάνη, με εστία την ομώνυμη συνοικία. Αυτός ο υβριδισμός των ταυτοτήτων, στις ΗΠΑ της νεοσυντηρητικής δεξιάς και στην Ελλάδα της άκρας δεξιάς της Χ.Α., ήταν ένας απολαυστικότατος λόγος να περιμένω καρτερικά την επόμενη σεζόν, το επόμενο επεισόδιο….
  • Και εδώ φτάνω συνειρμικά στο δυσάρεστο (δυστυχώς) προκείμενο: ότι καταγράφω, έτσι σκόρπιες, τις σκέψεις μου για αυτή τη σειρά που τόσο με συγκίνησε επανειλημμένα αυτά τα 3 χρόνια, έχοντας στο μυαλό μου την σύγκρισή της με την ελληνική τηλεόραση (μια έρημο πια ευτυχώς). Αλλά και όταν υπήρχε ελληνική παραγωγή, στο μυαλό μου ποιος μπορεί να ξεχάσει την υστερία των 2 Ξένων, σε όλα τα επίπεδα; Πως θα σβηστούν από τη μνήμη μας οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη; Και στην ελληνική μουσική, συγκρινόμενα τα πράγματα βέβαια δεν είναι καλύτερα. Μάλιστα είναι τόσο άσχημα δημιουργικά, που δεν θα τα σχολιάσω με παραδείγματα. Μόνες ηλιαχτίδες ελπίδας διάφορες προσπάθειες συνομηλίκων μου περίπου μουσικών που έχουν αυτονομηθεί τελείως από οποιαδήποτε μουσική βιομηχανία, και προσπαθούν μόνοι τους να επικοινωνήσουν τη δημιουργία τους. Και φυσικά είναι πολύ μακριά από το hype, τη διαφήμιση, τα free press.
  • Αλλά σε μια πιο προσωπική νότα αποκάλυψης, σκέφτομαι (και το γράφω) ότι αυτή η έντονη σύνδεσή μου με τη συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά, τη σχετικά άγνωστη στην Ελλάδα1, (υπο)δηλώνει την έντονη διαφοροποίηση που2 βιώνω από την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα, που βλέπει μαζικά Dancing with the Stars στην τηλεόραση, καψουρεύεται ακούγοντας Παντελίδη ή Πάριο, περνάει καλά σε ελληνάδικα (η μόδα ξαναγυρίζει!) καταναλώνοντας με χαχανητά τα εφήμερα προϊόντα μιας αφελούς μουσικής βιομηχανίας. Και επίσης, η συγκίνηση αυτή φέρνει στην επιφάνεια και την έντονη δυσανεξία μου με όσους ενώ στέκονται απ’ έξω, θεωρούν αυτονόητο, κοινό τόπο αυτή τη μαζική πολιτισμική κατεύθυνση, και τη αποδέχονται ως θεμιτό δρόμο ως επιλογή της πλειοψηφίας, ως ανάξιο κριτικής.

Παρακολουθώντας, συζητώντας, (δια)μοιράζοντας το Treme αυτά τα 3 χρόνια, τώρα που τελείωσε καταλαβαίνω τη συγκροτητική της σημασία για τη βιογραφία μου και στο μέλλον. Αλλά δυστυχώς με κάνει πάλι να σκέφτομαι ότι δεν θα πάω μπροστά σε αυτές τις συνθήκες, με όρους κοινωνικής επιτυχίας… όμως, Won’t Bow, don’t know how!

1 αν και από τους αναγνώστες του oneman.gr ψηφίστηκε 100η καλύτερη τηλεοπτική σειρά, κάτι είναι κι αυτό

2 ηθελημένα ή άθελά μου, ιδού το ψυχολογικής υφής ερώτημα!

Πλαίσιο, Τοποθέτηση, Διαφορά και Αγάπη: Η κριτική (κοινωνική) ψυχολογία ως δαιμόνιο της οικογενειακής θεραπείας;

Στην πρόσφατη Διημερίδα της – με τίτλο “πόλις, κρίσεις – αναθεωρήσεις έχουν Λόγο οι κοινωνικές επιστήμες σήμερα;” – η Συστημική Εταιρεία Βόρειας Ελλάδας (ΣΕΒΕ) με τίμησε προτείνοντάς μου να διοργανώσω ένα εργαστήριο με ένα θέμα που θα με ενδιαφέρει. Το εργαστήριο διεξήχθη την Κυριακή 10/11/2013, σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο, και νομίζω ότι το χάρηκα και εγώ και τα μέλη της ΣΕΒΕ που συμμετείχαν, καθώς μπήκαμε σε μια διαδικασία διαλόγου και αναστοχασμού, με χιούμορ και πάθος, για την ίδια την τοποθέτησή μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ως επαγγελματίες που εμπνεόμαστε από την Συστημική προοπτική.

Αν και είχα προετοιμάσει μια πλήρη παρουσίαση με τον τίτλο της ανάρτησης (“Πλαίσιο, Τοποθέτηση, Διαφορά και Αγάπη: Η κριτική (κοινωνική) ψυχολογία ως δαιμόνιο της οικογενειακής θεραπείας;”), προτίμησα να δώσω έμφαση στην κριτική συνειδητοποίηση μέσω του διαλόγου, καθώς οι εισηγήσεις των προηγούμενων ομιλητριών (Τάνια Βοσνιάδου & Φρόσω Μουρελή) κάλυψαν με τον καλύτερο τρόπο τα θεωρητικά επιχειρήματα που είχα σχεδιάσει.

Η πιο κάτω παρουσίαση λοιπόν, που φιλοξενείται στο slideshare, περιέχει τις διαφάνειες και τις σημειώσεις της παρουσίασής μου, όπως είχαν σχεδιαστεί αρχικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν παρουσιάστηκαν ούτε οι μισές (στις σημειώσεις αναφέρεται που σταμάτησε η παρουσίαση).

Σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι να προσφέρει ένα σχεδίασμα για τη συμβολή μιας κριτικής κοινωνικο-ψυχολογικής προοπτικής, μέσω και της απελευθερωτικής ψυχολογίας, στην κριτική συνειδητοποίηση για την τοποθέτηση των επαγγελματιών-ψυ που εμπνέονται από τη συστημική προοπτική.

Σίγουρα είναι μόνο μερικές σκέψεις υπό ανάπτυξη, και όχι μια τελική μορφή!

Ημερίδα Διαλόγου της Διεπιστημονικής Κοινότητας των Συστημικών Θεραπευτών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ (ΕΘΟΣ)
Φιλοπάππου 6, 117 41 Αθήνα, 210.7233887 ethos.greece@gmail.com

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013, 10.00-16.00 στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
Πρόγραμμα
9.30 – 10.00: Εγγραφή.
10.00– 10.10: Καλωσόρισμα, παρουσίαση στόχου και αξόνων της ημερίδας.
10.15– 12.00: Η εικόνα της συστημικής προσέγγισης όπως αναδύθηκε στον ελληνικό χώρο έως σήμερα – ορόσημα και ζητήματα. Συζήτηση σε πάνελ μεταξύ των προέδρων των εταιρειών-μελών της Ομοσπονδίας και της EFTA πάνω σε δυο κεντρικά ερωτήματα:
α) ποια υπήρξαν σημαντικά ορόσημα στην πορεία της συστημικής σκέψης και των εφαρμογών της σε ποικίλα πεδία στον ελληνικό χώρο την τελευταία 50ετία

β) ποια ζητήματα έχουν προκύψει ως σημαντικά. Η εικόνα θα εμπλουτιστεί με την συμβολή εκπροσώπων εκπαιδευτικών κέντρων που συμμετείχαν στην διαμόρφωση του συστημικού χώρου στην Ελλάδα, προ της ίδρυσης των συστημικών εταιρειών.

12.00 – 12.30 Καφές και ευκαιρία για γνωριμία μεταξύ μελών.
12.30 – 15.00 Οι συμμετέχοντες συζητούν σε μικρές ομάδες* τι απασχολεί τα μέλη
και την κοινότητα της συστημικής θεραπείας στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, αξιοποιώντας και τα αρχικά ερεθίσματα του πάνελ.
Η κάθε ομάδα επιλέγει έναν εκπρόσωπο, που στο κλείσιμο της ημερίδας θα μεταφέρει στην ολομέλεια το μήνυμα της ομάδας.

Θα υπάρξουν δύο κύκλοι συζήτησης, σε ομάδα διαφορετικής σύνθεσης κάθε φορά, με κριτήριο έναν από τους τέσσερις άξονες συζήτησης** :
12.30 – 13.45: τα μέλη συζητούν σε μικρές ομάδες επάνω σε έναν πρώτο άξονα επιλογής τους.
13.45-15.00: τα μέλη συζητούν σε μικρές ομάδες με νέα σύνθεση, επάνω σε έναν δεύτερο άξονα επιλογής τους.
15.00 – 16.00 Κλείσιμο – οι μικρές ομάδες παρουσιάζουν στην ολομέλεια.
Η σύνθεση των μικρών ομάδων θα γίνει με τρόπο που να φέρει σε επαφή μέλη από διαφορετικές εταιρείες και από διαφορετικά επαγγελματικά πλαίσια. Ανά άξονα θα υπάρξουν περισσότερες από μία ομάδες, ανάλογα και με τον αριθμό των συμμετεχόντων. Θα υπάρξει πρόβλεψη για συμμετοχή στις ομάδες συζήτησης μελών της κοινότητάς μας, που θα βρίσκονται εκτός Αθηνών με σύνδεση μέσω skype.

** Οι άξονες γύρω από τους οποίους θα οργανωθεί η συζήτησης είναι:

α. Συν-κατασκευάζοντας τον ρόλο του συστημικού θεραπευτή.

β. Οι παρεμβάσεις των συστημικών θεραπευτών σε διαφορετικά πλαίσια.
γ. Γεφυρώνοντας ατομικο-κεντρικές, ομαδο-κεντρικές και οικογενειο-κεντρικές
προσεγγίσεις και τεχνικές.
δ. Τα δίκτυα: συστημικές προσεγγίσεις και πρακτικές.
Οι άξονες αυτοί δίνουν την δυνατότητα στους συμμετέχοντες να επεξεργαστούν τις εμπειρίες και προβληματισμούς τους σχετικά με τα διαφορετικά συστήματα στα οποία απευθύνονται οι παρεμβάσεις τους (άτομα, οικογένειες, ομάδες, οργανώσεις, κοινότητες), για το πώς αυτές οι παρεμβάσεις διαφοροποιούνται στα διαφορετικά πλαίσια (δημόσια-ιδιωτικά, θεραπείας, εκπαίδευσης, πρόληψης ή άλλα), για την συνεργασία με διαφορετικούς επιστημονικούς χώρους, ρόλους και τους αντίστοιχους θεσμούς που τα διέπουν, για τα δίκτυα που ενεργοποιούνται και βέβαια για την διαμόρφωση του ρόλου του συστημικού θεραπευτή μέσα από την εκπαίδευση, την εποπτεία, το ανήκειν του στις εταιρείες και στα επαγγελματικά πλαίσια.